Վառոդի հոտը չիմացող «աչկարիկի» տեղ էր դրել. Արմեն Դարբինյանը՝ Վազգեն Սարգսյանի մասին

Վազգենի ծննդյան օրն է այսօր… բոցավառ մի մարդու, ուղնուծուծով Հայ, ամբողջովին ազգային, բնույթով՝ պետական, ոգով՝ խենթ ու խելառ… Ոչ մի կեղծ արտահայտություն դեմքին կամ մտքերում. եթե սիրում ու ընդունում էր՝ ապա ամբողջությամբ, սրտի խորքում, եթե չէր ընդունում՝ բռնկվում էր անմիջապես, ու նորից՝ անկեղծության ամենախորը աստիճանի… Մեծ կասկածով ընդունեց ինձ պետական համակարգում՝ վառոդի հոտը չիմացող «աչկարիկի» տեղ էր դրել… Ամեն ինչ փոխվեց, երբ միասին գնացինք կրակելու… հետո ֆուտբոլն էր… հետո Բաշ-Ապարանի անձրևն ու ցեխը 1998-ի մայիսի 28-ին. բառիս բուն իմաստով լողացանք այդ օրը ցեխաջրում միասին… Թերահավատությունից՝ Եղբայրություն, սա է եղել մեր համատեղ ընթացքը… Երկուսիս համար էլ հոգեբանորեն ամենածանրը, իհարկե, Վարչապետության փոխանցումն էր և Վազգենի՝ «Ուզում եմ, որ միասին լինենք»-ը… ես հակաճառում էի ու չէի համաձայնում… արդյունքում իմ՝ Իր կառավարության կազմում հայտնվելու մասին իմացա «Հայլուր»-ից… հետո «Երազ իմ երկիր, Հայաստանն» էր, որ երգում էինք զուգերգով… շաաատ անգամներ… Շատ է պակասում Վազգենի Շիտակությունը այսօր մեզ… ամենուրեք… ԾՆՈՒՆԴԴ ՇՆՈՐՀԱՎՈ՛Ր, ԵՂԲԱՅՐ ԻՄ: [b]Արմեն ԴԱՐԲԻՆՅԱՆ ՀՀ նախկին վարչապետ [/b]