Նիկոլն Ալիևից փոխառել է ամեն ինչ և Հայաստանը վերածում է Ադրբեջանի․ իշխանությունը բաժանել է իր և կնոջ միջև, սահմանափակում է մամուլի աշխատանքը, ձերբակալում է քաղաքական հակառակորդներին․ Միքայել Մինասյան

Սուրբ Աթոռում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը «Տելեգրամի» իր ալիքում գրառում է արել, որում նշում է, որ Նիկոլ Փաշինյանը Ալիևից կրկնօրինակում է գրեթե ամեն ինչ և Հայաստանը վերածում է Ադրբեջանի։ Գրառման մեջ ասվում է․ «Ինձ հաճախ ասում են, որ իմ կանխատեսումներն իրականանում են: Նույնքան հաճախ մեղադրում են վատատեսության մեջ, սակայն զրույցի վերջում անպայման հարցնում են. «Իսկ ի՞նչ է լինելու հետո: Երբ ասում եմ, թե ինչ է մեզ սպասվում, ես հիմնվում եմ վերլուծված փորձի վրա: Վերլուծելով փորձը՝ գործնականում միշտ հաջողվում է բավական ճշգրիտ կերպով հաշվարկել, թե ինչ է լինելու հետո: Դեռևս անցյալ տարվա ամռանը ես ասում էի, որ Նիկոլը Հայաստանը վերածելու է սուլթանության՝ որպես օրինակ ունենալով Ադրբեջանը: Կրկնօրինակվում է գործնականում ամեն ինչ՝ իր և կնոջ միջև իշխանության բաժանումից մինչև անձի պաշտամունք: Այն ժամանակ դեռ անհրաժեշտություն կար մանրակրկիտ կերպով հիմնավորելու նման եզրակացությունները, այսօր դա դառը իրականությունն է: Նվաստացուցիչ կապիտուլյացիան, հայրենիքի կորուստը, հազարավոր զոհերը չեն կանգնեցնում Հայաստանի ադրբեջանականացումը, այլ միայն արագացնում են այն: Բռնակալները միշտ գործում են փորձված օրինաչափություններով՝ ոչ մի նոր բան չհնարելով: Ալիևի հաջողված օրինակն այն մոդելն է, որը Նիկոլին ամենից հարազատ է: Ասեկոսեների և բամբասանքների հիման վրա կարիերա ստեղծած շանտաժիստը սկսել է սահմանափակել ԶԼՄ-ների հնարավորությունները հղում անելու սեփական անանուն աղբյուրներին, և դա բնական է. 44 օրյա ստից հետո ժողովուրդը դադարել է հավատալ պաշտոնական ապատեղեկատվությանը: Կյանքը ցույց է տվել, որ պատերազմի ժամանակ անանուն աղբյուրներն ավելի ազնիվ ու հուսալի էին, քան արծրունյան քարոզչությունը: Տեղեկատվության խախտված մենաշնորհը կենսական սպառնալիք է յուրաքանչյուր բռնակալի համար: Նիկոլը բացառություն չէ: Խափանման միջոցի ընտրության համար մասնագիտացված դատարանների ստեղծումը ևս մեկ քայլ է՝ ուղղված Հայաստանի ադրբեջանականացմանը: Հետպատերազմական աղետի պայմաններում բռնակալի համար իշխանությունը պահելուց ավելի առաջնահերթ բան չկա: Հենց միայն այն փաստը, որ «Իմ քայլը» խմբակցությունը մերժել է ռազմագերիների հարցերով հանձնաժողովի ստեղծման հարցն օրակարգ մտցնել, սակայն արտահերթ կարգով հավանության է արժանացրել քաղաքական հակառակորդների ձերբակալման և կալանման համար գրպանային դատարան ստեղծելու նախագիծը, հուշում է առաջնահերթությունների մասին: Ճնշման գործիքների ստեղծումը բռնակալի համար ավելի կարևոր է, քան իրական հարցերը: Նիկոլն Ալիևից փոխառել է նույնիսկ ժողովրդի մեջ «մասսովկայի» ուղեկցությամբ դուրս գալու պրակտիկան: Սակայն ի տարբերություն Ալիևի՝ նա մարդկային ռեսուրսների դեֆիցիտ ունի. Փաշինյանը սեղմում է քողարկված ոստիկանի ձեռքը, որը ոգևորված ժողովրդի ներկայացուցիչ է ձևանում: Ժողովրդական սերը կամ դրա տեսանելիությունը լեգիտիմացնում է բռնակալի բոլոր արարքները: Անցյալ տարվա սկզբից Հայաստանում սկսեցին տուգանել և դատել սոցցանցերում արվող գրառումների համար: Կար ժամանակ, երբ արևմտյան դիվանագետները դատապարտում էին Թուրքիային և Ադրբեջանին, որոնք իրենց քաղաքացիներին պատժում էին կարծիքի հրապարակային արտահայտման համար: Նիկոլի շնորհիվ այդ ցուցակը համալրեց նաև Հայաստանը: Նիկոլյան Հայաստանում կոտրում են ընդդիմադիր ակտիվիստին պատկանող մեքենան, խոչընդոտում են լրագրողների աշխատանքը, կամրջի տակ հայտնաբերում են ԱԺ խոսնակի աթոռին նստած երիտասարդի դին, և բոլորը գիտեն, թե Նիկոլի շրջապատից ով է կանգնած այդ ամենի հետևում: Այդ փաստերն անցյալում զարմացած քմծիծաղ կառաջացնեին: Սակայն այդ ամենը հիմա տեղի է ունենում Հայաստանում: Հայաստանում, որը վերածվում է Ադրբեջանի: Առկա և նախապատրաստվող ճնշումները խոսում են մի բանի մասին. բռնակալը վախեցած է: Նա չի հասկանում, որ նա բռնակալություն համար չունի ո՛չ որակներ, ո՛չ ռեսուրսներ, իսկ այդպիսին ներկայանալու խղճուկ փորձերը նրա հրամանները կատարողների նեղ շրջանակը կվերածեն զոհաբերության գառների: Բռնապետության հաստատումն ապացուցում է յուրաքանչյուրին, ով հավատում էր Նիկոլին և հույսեր էր կապում նրա հետ, որ Նիկոլը փրկիչ և առաջնորդ չէ: Նա սրիկա է, որը պատրաստ է ամեն ինչի հանուն իշխանության պահպանման, իսկ նրա հնչեցրած արժեքները ոչ ավելին են, քան մարդկանց հիմարեցման գործիք: Միակ մխիթարող բանն այն է, որ մենք բոլորս գիտենք, որ բռնապետությունները հավերժ չեն: Եվ մենք բոլորս գիտենք, թե ինչպես և ինչով է ավարտվում բռնակալների կյանքը»: