Ինչպես տարբերել անարխիստին ժողովրդավարից

Անարխիզմը մերժում է պետության գոյության և ամեն տեսակ իշխանության անհրաժեշտությունն ընդհանրապես, իսկ ժողովրդավարը կարևորում է ժողովրդի մասնակցությունը պետության կառավարմանը և ձգտում է մեծացնել ժողովրդի ներգրավվածությունը պետության կառավարման գործում: Անարխիստը չի ձգտում իշխանության, պաշտոնի, չի մասնակցում ընտրություններին, ձգտում է սահմանափակել և ի վերջո վերացնել իշխանության միջամտությունը մարդու գործերին: Եթե հարկադրված մասնակցում է ընտրություններին, ապա քվեարկում է բոլորին դեմ: Ժողովրդավարը անպայման մասնակցում է ընտրություններին, ընտրում ժողովրդավարին, առաջադրվում է թեկնածու և ձգտում ընտրվել-դառնալ իշխանություն, որպեսզի ներկայացնի ժողովրդի շահերը, պաշտպանի ժողովրդի իշանությունը, ծառայի ժողովրդավարությանը: Անարխիստին հետքրքրում է հետարքրում է միայն իր գործը, իր մասնավոր խնդիրը, իր ընտանիքը, համայնքը, տեսակը: Ժողովրդավարին հետաքրքրում է հասարակական, քաղաքական խնդիրը և քաղաքական օրակարգն ընդհանրապես: Նա իրեն համարում է ժողովրդի իշխանության կրողը և ներգրավվում է քաղաքական գործընթացներում: Ժողովրդավարը հասարակական ակտիվությունը համարում է իր սրբազան պարտականությունը: Անարխիստը քաղաքական-պետական գործունեությունը մերժում է սկզբունքորեն, այն համարելով անպատիվ վարք: Հեղափոխության ժամանակ իշխանության նկատմամբ ատելությունն անարխիստին մղում է առաջնագիծ, իսկ ժողովրդավարը մնում է հետնապահ դիրքում: Անարխիստի համար արժեքավոր է այն, ինչը մասնավորապես, անմիջականորեն և կոնկրետ այդ պահին օգտակար է իրեն: Ժողովրդավարը արժեհամակարգ ունի, հանդես է գալիս մարդու, քաղաքացու, հասարակության, ժողովուրդի իրավունքների, շահերի պաշտպանության դիրքերում: Անարխիստին չեն հետաքրքրում պետության պաշտպանության, անվտանգության, կրթության, սոցիալական ապահովության խնդիրները: Այդ առումով անարխիստը դեմ է ամեն տեսակ հարկերին: Ժողովրդավարը հարկային ողջամիտ-մեղմ քաղաքականության կողմնակից է: Անարխիստը անձի ազատ ինքնադրսևորման ամեն տեսակ սահմանափակումների դեմ է: Այս առումով անարխիստը ավելորդ է համարում ոստիկանության, իրավապահ համակարգի գոյությունն ընդհանրապես: Անարխիստը չի հավատում պետական արդարադատությանը և ոչ մի դեպքում դատարան կամ ոստիկանություն չի դիմում: Ժողովրդավարը հավատում է արդարադատությանը, առաջնորդվում է օրենքով, մարդու և ժողովրդի իրավունքների պաշտպանության համար դուրս է գալիս հրապարակային պայքարի, ըստ հարկի դիմում է և՛ դատարան, և՛ ոստիկանություն: Անարխիստը բավարարված է համարվում, երբ իշխանությունը չի խառնվում իր գործերին: Դրա համար անարխիստը գերադասում է բնակվել, գործել ստվերում, քաղաքակրթությունից հեռու: Ժողովրդավարը ձգտում է ապրել քաղաքում, լինել հասարակական իրադարձությունների կենտրոնում, միշտ մնալ օրենքի մեջ: [b]Թաթուլ Մկրտչյան [/b]