Միխայիլ Բուլգակով «Վարպետը և Մարգարիտան». ՏԵՍԱՆՅՈՒԹ

Գետնից շատ բարձր թռչող մեքենայի համաչափ գվվոցը նինջ էր բերում Մարգարիտային,իսկ լուսնի լույսը հաճելի ջերմությամբ պարուրում նրան: Աչքերը փակելով՝ նա դեմքը պարզեց քամուն և մի տեսակ տրտմությամբ մտածում էր իր թաղած անծանոթ գետափի մասին,որը,նախազգում էր,այլևս երբեք չէր տեսնելու: Այսօրվա երեկոյի բոլոր կախարդանքներից ու հրաշքներից հետո նա արդեն կռահում էր,թե ու մոտ են հյուր տանում իրեն,սակայն դա չէր վախեցնում: Հույսը,որ իրեն այնտեղ կհաջողվի վերադարձնել իր երջանկությունը,անվախ էր դարձրել նրան: Ի դեպ,մեքենայի մեջ այդ երջանկության մասին երկար երազել չհաջողվեց: Սերմնագռավը քաջ գիտեր իր գործը,թե մեքենան էր լավը,միայն թե շուտով,բացելով աչքերը,Մարգարիտան ներքևում տեսավ ոչ թե անտառի խավարը,այլ մոսկովյան կրակների թրթռուն լիճը: Սև թռչուն- վարորդը թռիչքի ժամանակ քանդեց-հանեց առջևի աջ անիվը,ապա մեքենան վայրէջք կատարեց բացարձակապես ամայի մի գերեզմանոցում,Դորոգոմիլովի շրջակայքում: Ոչինչ չհարցնող Մարգարիտային իր խոզանակի հետ իջեցնելով մի տապանաքարի մոտ,սերմնագռավը մեքենան ուղղեց դեպի գերեզմանոցից այն ընկած ձորակը: Մեքենան դղրդոցով ձորը գլորվեց,այնտեղ էլ խորտակվեց:Սերմնագռավը հարգալիր պատիվ առավ,նստեց անվի վրա ու թռավ: