«Ասել, որ միջազգային հանրությունում ոչ մեկը չի պաշտպանում ինքնորոշման իրավունքը, ոչ միայն խաբեություն է, հատուկ մանիպուլյացիա է». Արտակ Ապիտոնյան. aravot.am

ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստում քննարկվեց Արցախի շրջափակման հարցը: Aravot.am-ի «Կարմիր գիծ» հաղորդմանը Հայաստանի արտաքին գործերի նախկին փոխնախարար Արտակ Ապիտոնյանը հարցին՝ Հայաստանի ներկայացուցիչները՝ վարչապետը ասում է՝ Բաքուն ու Ստեփանակերտը թող իրար հետ բանակցեն, ձեռքերը լվացել է, հետեւաբար ինչո՞ւ պետք է ՄԱԿ-ի ԱԽ-ում ձեռքերը չլվանան Արցախից՝ պատասխանեց. «Առնվազն նախկինում միշտ հայտարարվել է, որ Հայաստանը հանդիսանում է Արցախի անվտանգության երաշխավոր: Հիմա նման հայտարարություններ այլեւս չեն հնչում: Փաստորեն, Հայաստանի մասնակցությունը տեղափոխվում է բարոյաքաղաքական ինչ-որ հարթակ, որը անկեղծ ասած զվարճալի մի բան է, ողբերգական է, եթե դիտարկենք: Ի՞նչ ասել է՝ Ստեփանակերտը պետք է բանակցի: Նախ կազմալուծվել են բոլոր այն ինստիտուտները կամ առնվազն պարալիզացվել են, որոնց ներքո պետք է կայանային այդ բանակցությունները: Խոսում ենք Մինսկի խմբի համանախագահների ինստիտուտից:

Երկրորդը՝ մենք ունենք լուրջ ընկալման խնդիր: Բանակցությունները արտահայտում են ուժային բալանսի դիվանագիտական ձեւակերպումը: Դա կարող է լինել թղթի վրա, կարող է չլինել: Եթե մենք ուժային բալանսում ունենք թուլություն, հետեւաբար գնալ մեկ առ մեկ բանակցությունների՝ չունենալով ապահովությունը, չունենալով նաեւ միջնորդական առաքելությունը, որը թույլ է տալիս բալանսավորել երկու կողմերի խնդիրները, եւ այդ միջնորդը հանդիսանում է նաեւ լուրջ գարանտ, եթե մենք նման պայմաններով չենք գնում բանակցությունների, ունենում ենք լուրջ խնդիր, ինչպես ունենք օրինակ նոյեմբերի 10-ի փաստաթղթի հետ:

Նոյեմբերի 10-ի փաստաթղթում Հայաստանն իրականացրել է գրեթե բոլոր կետերը, Ադրբեջանից կախված էր կարծեմ 3 կետ, մի կետը՝ գերիների վերադարձը, կատարել է մասամբ, երկրորդ կետը՝ Լաչինը խախտում է այսօր, երրորդ կետը, որը համատեղ ճանապարհների բացումն էր, դեռ քննարկվում է: Այսինքն, մենք կատարել ենք, Ադրբեջանը չի կատարում եւ մենք որեւէ լծակ չունենք Ադրբեջանին պարտադրելու: Դա է իրականում միջազգային համաձայնագրի գինը: Դա դատարան չէ, որ գնաս դիմես, ասես՝ մեր պայմանագիրը խախտել է:

Միջազգային հարաբերություններում պայմանագրի կատարման համար անհրաժեշտ է ա) պայմանագրի կողմի հնարավորությունը պարտադրելու մյուս կողմին՝ կատարելու դա եւ բ) անհրաժեշտ է միջազգային ճնշում կողմի վրա: Եթե այդ երկուսը բացակայում են, երրորդ մնում է ուղղակի բարի կամքի դրսեւորում, իսկ հակամարտությունների պարագայում անսալ բարի կամքի դրսեւորմանը ծիծաղելի է ուղղակի»:

Ամբողջական հոդվածը՝ սկզբնաղբյուր կայքում։