1015 դիտում
21:50 22-11-2023
Ո՞վ իրավունք ունի քեզ կառավարելու, ինչպե՞ս ապրել Արցախի օկուպացիայի ժամանակ․ aravot.am
Փոքրիկ տղան գոռում է․ «Չի՛ կարելի երկու հոգով՝ մեկի վրա»։ Նա չգիտի, որ միշտ այդպես է լինելու։
Ռամոն Գոմես դե լա Սերնա, իսպանացի գրող
Քացի տալով, հայհոյելով փոքր տղային ստիպում են գյուղի զուգարանը սարքել։ Որ տեսնեք այս պատկերը, ի՞նչ կզգաք։
Երեխային պաշտպանելու ռեակցիա կառաջանա, թե՞ կմիանաք հայհոյողներին, ո՞րն է արդար։
«Որ փոքր էր, դրան իրանց գյուղի զուգարանն էին սարքել տալիս»,- այս խոսքը Հայաստանի ազգային մտածողության մարդկանց շրջանակներում ասվում է Հայաստանի վարչապետ, հանրության շրջանում ավելի հայտնի որպես դավաճան Նիկոլ Փաշինյանի մասին։
Սա ներկայացվում է իբրև ստորացուցիչ հանգամանք ու ծաղր նրա կյանքից, իբրև՝ անձեռնմխելի, որին դիպչել չի կարելի։
Արդա՞ր է։ Ոչ։
Երեխային ստորացնելը արդար չի, ուրեմն արդար չի նրան վարկաբեկելու համար կյանքի այս դրվագը մեջտեղ բերելը։
Անկախ Հայաստանում ազգային մտածողության մի շերտ, որը թեև ամուր կապված է Արցախի պաշտպանության հետ, տարիներ շարունակ ստորացրել ու շահագործել է թույլին, իրենից տարբերվողին։
Այդ վարքի ագրեսիան ուժգին էր, բայց արդար չէր։ Այդ վարքի ագրեսիայի ուժգնության պատճառով արդարությունը ճնշվել է։ Մարդը գիտեր, թե որն է արդարը, օրինակ, զուգարան մաքրող տղային պաշտպանելը, բայց ունակ չէր նրան պաշտպանելու։
Նիկոլ Փաշինյանը զուգարան մաքրողների, ճնշվածների պաշտպանն է, որը վերացնում է իրենց ճնշողներին ու բոլորով հաճույք են ստանում։
Արդա՞ր է։
Նիկոլ Փաշինյանենց շրջանակի համար արդար է, պետության արդարության համար՝ անարդար, ազգայինի համար՝ կործանարար։
Այդուհանդերձ, ազգային մտածողությունը Նիկոլ Փաշինյանի դեմ շարունակում է նույն վարքը դրսևորել՝ հիշեցնելով նրա զուգարան սարքելու փաստը։
Բայց Նիկոլ Փաշինյանի անարդարությունը ստախոսության, բռնապետության, հասարակությունը թունավորելու, իզմեր՝ սահմաններ չունենալու և դավաճանության մեջ է, բայց ոչ նրա, որ իրեն նեղել են։
Իզմ չունենալն է՝ «ոչնչի առաջ չեմ կանգնելու ինձ ճնշողին ճնշելու համար», և քանի որ նրան ճնշողները կապվում են Արցախի պաշտպանության հետ, ուրեմն նրանց ճնշելով նա վերացնում է Արցախը, ապա այն անդրադառնում է հանրության բոլոր շերտերի վրա, որոնք նորմալ են և միտված են Արցախի պաշտպանությանը։
Թվում է, թե Նիկոլ Փաշինյանի առանց իզմերի գաղափարը հաղթել է ազգայինին։
Բայց ոչ։ Ազգային մտածողությունը չի, որ պարտվել է։ 2018 թվին պարտվել է ազգային մտածողության այն շերտը, որն անարդարացիորեն նվաստացնում էր իր ընտանիքի՝ ազգի թույլ անդամներին։ Եվ պարտվել է արդարությանը, ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանին։
Մինչև ազգային ինքնության ձևավորումը, ունենում ենք մարդու ինքնություն, որն արտահայտվում է երեխայի արդարության հանդեպ ընկալումներով։
«Չի կարելի երկու հոգով հարձակվել մեկի վրա»,- սա արդարության բնազդն է։
Եթե դուրս գանք մեր ազգային ինքնության՝ հայ լինելու շրջանակից, և դիտարկենք Հայաստանի իրականությունը ոչ ազգային պրիզմայով, ապա մեր մեջ կգտնենք երեխային, որը բղավում է արդարության բնազդով։
«Չի՛ կարելի իշխանության գալ խոստանալով ժողովրդավարություն ու զավթել դատարանները»,
«Չի՛ կարելի ասել Արցախը Հայաստան է և վերջ ու հանձնել Ադրբեջանին»,
«Չի՛ կարելի մարդկանց ուղարկել Շուշիի համար զոհվելու, հետո ասել Շուշին դժբախտ, դժգույն քաղաք է»,
«Չի՛ կարելի 44 օր խաբել մարդկանց, որ հաղթում ենք, ապա շոկային պարտություն ազդարարել ու մնալ իշխանության»,
«Չի՛ կարելի ասել մեր բանակն ամենամարտունակն է, իսկ Արցախը հանձնելուց հետո ասել մենք բանակ չունեինք»,
«Չի՛ կարելի դատել մարդուն հանցանքի համար, որը նա չի գործել»,
«Չի՛ կարելի սխալները բարդել ուրիշի վրա»,
«Չի՛ կարելի սեր և համերաշխություն քարոզել, բայց թունավորել հասարակությանը»,
«Չի՛ կարելի մեր նախնիների դեմ ոճրագործությունները, տառապանքներն ու հաջողությունները ջնջել»,
«Չի՛ կարելի չնկատել մարդկանց դեմ անարդար ճնշումները, եթե մարդու իրավունքների պաշտպան ես»։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում։
Ռամոն Գոմես դե լա Սերնա, իսպանացի գրող
Քացի տալով, հայհոյելով փոքր տղային ստիպում են գյուղի զուգարանը սարքել։ Որ տեսնեք այս պատկերը, ի՞նչ կզգաք։
Երեխային պաշտպանելու ռեակցիա կառաջանա, թե՞ կմիանաք հայհոյողներին, ո՞րն է արդար։
«Որ փոքր էր, դրան իրանց գյուղի զուգարանն էին սարքել տալիս»,- այս խոսքը Հայաստանի ազգային մտածողության մարդկանց շրջանակներում ասվում է Հայաստանի վարչապետ, հանրության շրջանում ավելի հայտնի որպես դավաճան Նիկոլ Փաշինյանի մասին։
Սա ներկայացվում է իբրև ստորացուցիչ հանգամանք ու ծաղր նրա կյանքից, իբրև՝ անձեռնմխելի, որին դիպչել չի կարելի։
Արդա՞ր է։ Ոչ։
Երեխային ստորացնելը արդար չի, ուրեմն արդար չի նրան վարկաբեկելու համար կյանքի այս դրվագը մեջտեղ բերելը։
Անկախ Հայաստանում ազգային մտածողության մի շերտ, որը թեև ամուր կապված է Արցախի պաշտպանության հետ, տարիներ շարունակ ստորացրել ու շահագործել է թույլին, իրենից տարբերվողին։
Այդ վարքի ագրեսիան ուժգին էր, բայց արդար չէր։ Այդ վարքի ագրեսիայի ուժգնության պատճառով արդարությունը ճնշվել է։ Մարդը գիտեր, թե որն է արդարը, օրինակ, զուգարան մաքրող տղային պաշտպանելը, բայց ունակ չէր նրան պաշտպանելու։
Նիկոլ Փաշինյանը զուգարան մաքրողների, ճնշվածների պաշտպանն է, որը վերացնում է իրենց ճնշողներին ու բոլորով հաճույք են ստանում։
Արդա՞ր է։
Նիկոլ Փաշինյանենց շրջանակի համար արդար է, պետության արդարության համար՝ անարդար, ազգայինի համար՝ կործանարար։
Այդուհանդերձ, ազգային մտածողությունը Նիկոլ Փաշինյանի դեմ շարունակում է նույն վարքը դրսևորել՝ հիշեցնելով նրա զուգարան սարքելու փաստը։
Բայց Նիկոլ Փաշինյանի անարդարությունը ստախոսության, բռնապետության, հասարակությունը թունավորելու, իզմեր՝ սահմաններ չունենալու և դավաճանության մեջ է, բայց ոչ նրա, որ իրեն նեղել են։
Իզմ չունենալն է՝ «ոչնչի առաջ չեմ կանգնելու ինձ ճնշողին ճնշելու համար», և քանի որ նրան ճնշողները կապվում են Արցախի պաշտպանության հետ, ուրեմն նրանց ճնշելով նա վերացնում է Արցախը, ապա այն անդրադառնում է հանրության բոլոր շերտերի վրա, որոնք նորմալ են և միտված են Արցախի պաշտպանությանը։
Թվում է, թե Նիկոլ Փաշինյանի առանց իզմերի գաղափարը հաղթել է ազգայինին։
Բայց ոչ։ Ազգային մտածողությունը չի, որ պարտվել է։ 2018 թվին պարտվել է ազգային մտածողության այն շերտը, որն անարդարացիորեն նվաստացնում էր իր ընտանիքի՝ ազգի թույլ անդամներին։ Եվ պարտվել է արդարությանը, ոչ թե Նիկոլ Փաշինյանին։
Մինչև ազգային ինքնության ձևավորումը, ունենում ենք մարդու ինքնություն, որն արտահայտվում է երեխայի արդարության հանդեպ ընկալումներով։
«Չի կարելի երկու հոգով հարձակվել մեկի վրա»,- սա արդարության բնազդն է։
Եթե դուրս գանք մեր ազգային ինքնության՝ հայ լինելու շրջանակից, և դիտարկենք Հայաստանի իրականությունը ոչ ազգային պրիզմայով, ապա մեր մեջ կգտնենք երեխային, որը բղավում է արդարության բնազդով։
«Չի՛ կարելի իշխանության գալ խոստանալով ժողովրդավարություն ու զավթել դատարանները»,
«Չի՛ կարելի ասել Արցախը Հայաստան է և վերջ ու հանձնել Ադրբեջանին»,
«Չի՛ կարելի մարդկանց ուղարկել Շուշիի համար զոհվելու, հետո ասել Շուշին դժբախտ, դժգույն քաղաք է»,
«Չի՛ կարելի 44 օր խաբել մարդկանց, որ հաղթում ենք, ապա շոկային պարտություն ազդարարել ու մնալ իշխանության»,
«Չի՛ կարելի ասել մեր բանակն ամենամարտունակն է, իսկ Արցախը հանձնելուց հետո ասել մենք բանակ չունեինք»,
«Չի՛ կարելի դատել մարդուն հանցանքի համար, որը նա չի գործել»,
«Չի՛ կարելի սխալները բարդել ուրիշի վրա»,
«Չի՛ կարելի սեր և համերաշխություն քարոզել, բայց թունավորել հասարակությանը»,
«Չի՛ կարելի մեր նախնիների դեմ ոճրագործությունները, տառապանքներն ու հաջողությունները ջնջել»,
«Չի՛ կարելի չնկատել մարդկանց դեմ անարդար ճնշումները, եթե մարդու իրավունքների պաշտպան ես»։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում։
Նմանատիպ նյութեր
11115 դիտում
09:09 02-12-2017
11055 դիտում
19:18 02-10-2016
1367 դիտում
11:08 22-08-2022
