Ե՞վս մեկ վիրավորական շփոթմունք

Ներկայումս կա մի սխալ ըմբռնում, որի արդյունքում «քյարթուն» նույնանում է «ռաբիսի» հետ: Քյարթու, որ նշանակում է հնությունից չորացած, կոշտ…, ռաբիսի հետ այնքան ընդհանրություն կարող է ունենալ, ինչքան ցանկացած մեկ այլ երևույթ: Իրականում ավագ սերունդը քյարթու էր անվանում այն մարդկանց, ովքեր սկզբունքային պահպանողական էին, իսկ որովհետև պահպանողականությունը երբեմն վնասաբեր էր, ապա այն ստացել է բացասական երանգ: Եթե մարդը լսում է ռաբիս երաժշտություն, հագնվում է ոչ թե այնպես, ինչպես Հոլիվուդն է թելադրում, խոսում է ինչ-որ արգոյով, նրան անվանում են «քյարթու»: Իրականում, այն էլ խիստ վերապահումով, այս անձանց կարելի է որակել` իբրև ռաբիս, բայց ոչ երբեք քյարթու: Կան շատ քյարթու մտածողություն ունեցող մարդիկ, ովքեր ամուր կպած են ամեն դասականի. հագնվում են դասական, լսում են դասական, ունեն առավել ազգային-պահպանողական հոգեմտակեցվածք, բայց ո՞վ կպնդի, իբր այսպիսի մարդը ռաբիս է: Այո՛, որոշ առաջադեմ մարդիկ, ովքեր, անկախ որակից, ձգտում ու հեշտությամբ ընդունում են ամեն նորը, բացասական հայացք ունեն դեպի պահպանողականները և առանց հասկանալու նրանց անվանում են ռաբիս: Իսկ մնացածները կրկին, առանց հասկանալու, հետևում են առաջադեմների այս հատվածին: Իրականում ցանկացած հանրույթի ներդաշնակ զարգացումն անհրաժեշտաբար պահանջում է քյարթուների` հնասերների, պահպանողականների (կոնսերվատիվների) և առաջադեմների հավասարակշռում: Քյարթուներն ունեն հստակ ընդգծված բարոյական նորմեր, որոնք երբեմն (գոնե այդպես ասվում է) պահպանվում են մեծ զրկանքների գնով: Իհարկե, լրիվ հնարավոր է նաև շատ ռաբիս մեկը, ով նաև կարող է քյարթու լինել: Սա չի բացառում նաև հակառակը. հնարավոր է մի առաջադեմ, ով լինի շատ ռաբիս: Այսպիսով, ռաբիսը վերաբերում է մարդու ճաշակի (երբեմն էլ` ողջ կենսագործունեության) բովանդակությանը, իսկ քյարթուն` սկզբունքների և ստատուս քվոյի պահպանության հակվածության չափին: Սրանք նույնացնելը սխալ է. այն խեղաթյուրում է իրականությունը և հանիրավի վիրավորում շատ կիրթ ու բարոյական անձանց: [b]ՎԱՀՐԻՃ ՄԵՍՐՈՊՅԱՆ[/b]